W meblarstwie powojennym w wielu krajach, zwłaszcza w Polsce, na skutek upowszechnienia się małych mieszkań wytworzyła się potrzeba produkowania dużych ścian meblowych oraz mebli służących jednocześnie jako komplety sypialne, stołowe i gabinetowe. Z upływem czasu asortyment meblowy rozszerzył się i obecnie produkuje się w masowy, przemysłowy sposób odrębne meble kuchenne, stołowe, sypialne, wypoczynkowe, młodzieżowe, meble dziecięce, ogrodowe i — coraz mniej już modne — ściany meblowe. Oprócz tego produkowane są również meble pojedyncze, jak krzesła, fotele, taborety, stoły, stoliki, biurka, kredensy, komody, barki, półki wiszące. Meble te wytwarza się z płyt stolarskich, wiórowych, pilśniowych, sklejki, tworzyw sztucznych, a ich powierzchnię wykańcza się lakierami nitrocelulozowymi, poliuretanowymi, plastlakami, jak również emaliami i farbami kryjącymi w różnych kolorach, najczęściej czarnym, szarym, białym, czerwonym. Stosowane są również powłoki matowe. W związku z rozwojem produkcji przemysłowej powstał zawód projektanta przemysłowego oraz wzornictwo przemysłowe jako nowa dziedzina twórcza.

Obecnie w wielu krajach istnieją instytuty, ośrodki wzornictwa i biura projektowe (m.in. International Council of Societes of Industrial Design, z siedzibą w Brukseli). W Polsce w 1950 roku został utworzony Instytut Wzornictwa Przemysłowego. A 1960 roku powołano Radę Wzornictwa i Estetyki Produkcji Przemysłowej przy Prezesie Rady Ministrów. Bezpośrednie potrzeby przemysłu zaspokajają branżowe placówki projektowania. W zakresie meblarstwa rolę tę pełni Ośrodek Badawczo-Rozwojowy Meblarstwa w Poznaniu. Współczesne wzornictwo uwzględnia w projektach mebli ich cechy użytkowe, estetykę, modę, styl, jakość i warunki techniczno-ekonomiczne wykonania.
W światowym meblarstwie można obecnie wyodrębnić następujące grupy mebli:
•    meble ludowe, o narodowych cechach,
•    meble stylowe i stylizowane, wywodzące się głównie z XVIII-wiecznych wzorów angielskich i francuskich,
•    meble o wyszukanych kształtach, bardziej dekoracyjnych niż funkcjonalnych,
•    meble o wysokich wymaganiach ergonomicznych, których kształt i wymiary mają ścisły związek z kształtem i budową ciała człowieka.
Dominującą rolę we wzornictwie mebli odegrały w połowie naszego stulecia kraje skandynawskie, Stany Zjednoczone i Włochy, Anglia .

Cechą charakterystyczną obecnie produkowanych mebli skandynawskich jest ich wielofunkcyjność (produkuje się np. łóżka ze stolikami pomocnikami, krzesła schodki itp.). Modne jest leż eksponowanie połączeń elementów traktowanych jako motyw dekoracyjny (np. złącza wczepowe przelotowe w połączeniu czół szuflad z ich bokami).W meblach skandynawskich prawie nie stosuje się okuć metalowych (nawet zawiasy wykonywane są z drewna).

Drewno łączone jest ze skórą, tkaninami (np. szuflady wykładane są suknem), marmurem, ceramiką (do wykładania powierzchni stołów lub jej fragmentów). Krzesła bywają wyplatane żyłką rotangową lub sznurkiem. Drzwi szafek często mają konstrukcję listewkowo-żaluzjową. Jako materiał konstrukcyjny stosuje się drewno lite o małych walorach estetycznych, okleinowane palisandrem lub teakiem.

Rozwój wzornictwa w Stanach Zjednoczonych datuje się od 1940 r. i przypisuje się go Charlesowi Eamesowi i Eero Saarinenowi. Charles Eames, architekt i projektant mebli, uwzględniając cechy budowy człowieka, jako pierwszy zaprojektował krzesło o profilu siedziska i oparcia dostosowanego do ciała siedzącej osoby. Krzesło o symbolu LCM z 1946 r. zbudowane było z kształtki sklejkowej jesionowej, orzechowej lub bukowej, w naturalnym kolorze lub barwionej na czarno albo czerwono. Krzesło to miało dwie pary nóg stojaków, wygiętych ze stalowych chromowanych rurek połączonych w poprzek trzecią, która podtrzymywała oparcie i siedzisko.

Metalowy szkielet Charles Eames połączył z siedziskiem i oparciem na wkręty poprzez gumowe podkładki, co było nowością w tego typu meblach. Charles Eames w 1948 r. zaprojektował kilka typów krzeseł o symbolach DAR; użył w nich po raz pierwszy włókna szklanego do wykonania profilowanych, muszlowych kształtów siedzisk, wspartych na metalowych, chromowanych stelażach albo na kolumnowych stelażach zakończonych krzyżakiem. Od 1956 roku Charles Eames projektował meble bardziej luksusowe. Szezlong i otomana jego projektu są kryte skórą, miękko tapicerowane i pikowane guzami. Eero Saarinen wsławił się projektem kompletu stołowego złożonego ze stołu o laminowanej powierzchni i krzeseł. Krzesła miały białe, muszlowe siedziska, wykonane z włókna szklanego. Siedziska wsparte na cienkiej podstawie w kształcie kielicha spoczywały na „talerzu" z aluminium. Amerykańskim projektantem mebli był też Harry Bertoia.
Krzesła jego projektu były druciane, miały siatkową budowę i wsparte były na stelażach o konstrukcji ramowej, wykonanej z cienkich, stalowych prętów. Motyw siatki drucianej jest nadal wykorzystywany we wzornictwie mebli i udoskonalany przez stosowanie tworzyw sztucznych, umożliwiających precyzyjniejsze wykonanie i większą różnorodność kształtów mebli. Dużą rolę w meblarstwie amerykańskim odegrało wzornictwo Bauhausu. W Stanach Zjednoczonych meble projektowali Marcel Breuer i Mieś van der Rohe. Wzory ich mebli wytwarzane są w meblarstwie Stanów Zjednoczonych w różny sposób do chwili obecnej. W latach sześćdziesiątych wybitnie zaznaczyły się wpływy włoskie w meblarstwie światowym.