Po upadku cesarstwa we Francji, pseudo antyczny styl empire utrzymał się jeszcze przez kilka lat na niektórych dworach książęcych w Europie.  Meble dworskie poprzez swoje przeładowanie elementami pseudo antycznymi, wymagały znacznych środków finansowych, na co nie było stać ówczesnej burżuazji. Dlatego meble dla szerokich grup mieszczaństwa  zaczęły być wzorowane  na angielskich meblach z końca XVIII wieku. Przesądziły o tym wartości użytkowe jakie proponowało wzornictwo Sheratona i jego następców. Nowy styl meblarski zwany biedermeierem  opanowuje kontynent  europejski około 1815 roku i trwa do około połowy XIX wieku. Styl ten rozwinął się głownie  w Niemczech, Austrii, Czechach i na Węgrzech

Meble w okresie biedermeieru posiadają formę prostą i praktyczną która swój początek miała w Anglii  w końcu XVIII wieku. Odznaczają się one dobrym rzemieślniczym wykonaniem, przejrzystą  tektoniczną  formą  i skromną  dekoracją. Dostosowane są do małych wnętrz mieszczańskich.  Podstawowym surowcem do produkcji mebli był ciemny polerowany mahoń, orzech , brzoza, czereśnia , grusza, wiąz, topola, dąb. Drewna tego używano jako fornirów. Stosowana  dekoracja to  prosta snycerka  w oparciach krzeseł i podporach stołu oraz  wąskie wstęgi  prostego ornamentu wykonane w intarsji i umieszczone na większych płaszczyznach meblowych. W  dekoracji chętnie wykorzystywano ozdobne układy słojów. Do 1830 roku w zdobieniach występowały detale architektoniczne jak kolumny z kapitelami a po tym okresie   wszelkiego rodzaju  profile, gzymsy czy występy zostają ograniczone do minimum.
Szafy , komody i inne meble skrzyniowe mają formy proste i gładkie. Nogi,  podpory i oparcia mebli biedermeierowskich ponownie korzystają z kształtów giętych i elipsowatych. W okresie biedermeieru po raz pierwszy pojawiły się w użyciu sprężyny pod wyściełaniem mebli co w znaczący sposób podniosło komfort  wszystkich mebli do siedzenia.

Jednym z ulubionych mebli tego okresu był sekreter budowany dwojako, bądź to jako prosty sprzęt który posiadał  zdobienia intarsją tylko w części z szufladkami umieszczoną za płytą , bądź to jako mebel o bogatszym ukształtowaniu  korzystającym w formie z elementów architektonicznych. Innym popularnym meblem była oszklona nieduża szafa – witryna. Służyła  do przechowywania porcelany, pamiątek itp. Do podobnych celów używano etażerek i serwantek. W budowanych szafach bibliotecznych płaszczyzny oszklonych  drzwi podzielone są dekoracyjna kratą podobnie jak w stylu  Sheratona z XVIII wieku.  Również angielskie  krzesła stanowiły pierwowzór dla krzeseł biedermeierowskich i podobnie jak oryginały posiadały ażurowe oparcia o najróżniejszych formach.
Środek oparcia wypełniała kratka z delikatnym motywem snycerskim lub intarsją.
Spośród mebli do siedzenia używano także kanapy i sofy, których  specyficzną odmianą była sofa z  szufladkami umieszczonymi w bocznych oparciach.