Art Deco swoją nazwę zawdzięcza otwartej w 1925 roku w Paryżu wystawie Exposition Internationale des Arts Decoratifs et Industries Modernes. Wtedy to zaprezentowano nowe formy mebli w których dekoracja została uproszczona do delikatnych linii – figur kobiecych, jeleni, fontann, kompozycji roślinnych, gwiazdek ,palmet. Art. Deco jest zjawiskiem złożonym w którym elementy pochodzące z różnych nurtów zostały ze sobą przemieszane. Z rozwijającego się równocześnie kubizmu zaczerpnięto masywne i kanciaste formy, z malarstwa fowistów i ekspresjonistów zapożyczono żywe i kontrastujące kolory, z wiedeńskiej secesji zapożyczono dekoracje składająca się z kół i kwadratów. Wracają do mody dawne techniki rzemieślnicze takie jak kosztowna laka zastępowana w tańszych meblach lakierem syntetycznym. Do budowy mebli wykorzystywano liczne gatunki drewna od tradycyjnego mahoniu, poprzez klon, jesion, południowo amerykański palisander oraz uznawany za szczególnie prestiżowy heban stosowany jako fornir. Poza pokrywaniem powierzchni mebli fornirem wykańczano je także lakierując, stosując intarsje lub w najbardziej wyrafinowanych obiektach powlekając powierzchnię skórą rekina ( tzw. szagryn) lub węża. Stosowanie drogich materiałów a przez to wysokich kosztów pracy rzemieślniczej uczyniło z art deco styl luksusowy dostępny bogatym zleceniodawcom. Styl art deco ogromny wpływ wywarł również na meblarstwo amerykańskie dokąd zawitał po roku 1925 stając się wyznacznikiem amerykańskiego stylu życia lat dwudziestych i początku lat trzydziestych XX wieku.
Dbałość wysoki poziom wykonania mebli oraz rozmaitość stosowanych technik dekoracyjnych i form konstrukcyjnych powodował że wiele obiektów ma charakter dzieł sztuki a ich twórcy status wybitnych artystów. Najważniejszymi postaciami dla meblarstwa okresu art deco byli francuski meblarz Jacques Emile Ruhlmann, Andre Groult, Paul Iribe oraz Pierre Legrain.
Meble Jacqua Emile Ruhlmanna cechowało upraszczanie i stosowanie delikatnej smukłej linii, oraz bardzo staranne wykończenie powierzchni. Cienkie opływowe kształty nóg stolików , biurek, komód czy krzeseł często oparte były o zewnętrzną stronę mebli tworząc swego rodzaju ornament. Ruhlmann do produkcji używał rzadkich materiałów takich jak heban makasarski, drewno sandałowe, amarant. Powierzchnie ozdabiał intarsjami z kości słoniowej i szylkretem, srebrem, pozłacanym brązem. W zdobieniach posługiwał się elementami girland, koszów z kwiatami i geometrycznych wzorów.
Andre Groult projektował kompletne wnętrza w których wszystkie elementy miały ze sobą współgrać nawet w warstwie symbolicznej. Jego styl cechuje odwołanie do XIX wiecznej sztuki ,kształty jego mebli są obszerne, wygodne ,powierzchnie mebli wykańczał barwioną na zielono skórą rekina.
Paul Iribe do wykańczania powierzchni mebli również wykorzystywał skórę rekina którą łączył z hebanem i czarnym marmurem. Jako dekorację stosował stylizowane kosze z kwiatami które przedstawiał w oszczędny linearny sposób. Swoją karierę zapoczątkowaną we Francji z powodzeniem kontynuował w Stanach Zjednoczonych.
Pierre Legrain w swoich meblach wykorzystywał zainteresowanie formami kubistycznymi i pierwotnymi. Jego meble były najbardziej nowatorskim nurtem art. deco umiejętnie łącząc w sobie czyste bryły geometryczne. W dekorowaniu powierzchni sięgał po lakę, masę perłową, aksamit, blachę lustrzaną i chromowany metal.
