Za początek cesarstwa bizantyjskiego uznaje rok 293 n.e., kiedy to cesarze Dioklecjan i Maksymilian pierwszy raz podzielili cesarstwo rzymskie na część wschodnią i zachodnią. W roku 330 przeniesiono stolicę imperium rzymskiego z Rzymu do Bizancjum zwanego odtąd Konstantynopolem. W V wieku n.e najazdy plemion germańskich likwidują niezależność państwową cesarstwa zachodnio rzymskiego i głównym ośrodkiem politycznym i kulturowym staję się Bizancjum - Konstantynopol.
Sztuka Bizantyjska powstała między V a VI wiekiem i kwitła do upadku w 1453 roku.
Meblarstwo wczesnego średniowiecza rozwijało się w oparciu o tradycje antyczne, którego cechą było
używanie elementów toczonych zwłaszcza nóg. Również inne elementy zachowały charakter wypracowany w okresie rzymskiem np. profile. W powszechnym użyciu są pręty toczone stosowane w budowie krzeseł , łóż, taboretów. Meble bizantyjskie charakteryzowały się reprezentacyjnością i bogactwem na co wpływ miały kultury wschodnie ze swoim zamiłowaniem do ozdób z kości słoniowej i jedwabniczymi tradycjami tkackimi, znajdującymi swóje odbicie w wysciełaniu i udrapowaniu mebli
Bizantyjskie meble do siedzenia zarówno z oparciem jak i bez oparcia budowane były w wiekszośći z elementów toczonych. Przykłady takich mebli odnajdujemy na zachowanych mozaikach. Tylne słupki wyciągniete w górę tworzą boczne krawedzie oparcia, które traktowane jest ażurowo jako siatka z toczonych tralek lub jako pełna deska pokryta ozdobnym reliefem. Zwienczenie zaplecka konstruowano płasko lub łukowato. Nogi wzmacniane były poziomymi listwami, siedzenie pokrywano wzorzystą poduszką.
Osobną grupę stanowiły trony biskupie i książece z północnych Włoch. Ich masywna forma nawiązywała do antycznych rzymskeich tronów. Budowano je z kamienia lub odlewano z brązu. Charakteryzowały się wysokim zapleckiem i nizszymi bocznymi oparciami.
Łoża bizantyjskie również wzorowały się na rzymskich. Różnica polegała na tym że boczne ażurowe ścianki nie są wygięte w kształcie litery S, ale są proste zbudowane w formie kratyz toczonych prętów. Wezgłowie umieszczano po jednej lub po obu stronach łoża. Płaszczyzna do leżenia wykonana była z plecionych rzemieni. Zdarzały się także łoża bez żadnego oparcia.
