Meble windsorskie to nazwa prowincjonalnych mebli angielskich zwłaszcza różnego rodzaju krzeseł , których tradycja wytwarzania zrodziła się w okresie średniowiecza. Po czasowym jej wygaśnięciu tradycja ta pojawiła się ponownie w początku XVIII wieku. Cechą charakterystyczną  krzeseł windsorskich jest ażurowa konstrukcja oparcia składająca się z różnej liczby prętów osadzonych w siedzisku i połączonych z ramiakiem górnym oraz różnie profilowane kształty nóg.  Nogi, toczone profilowo, łączono za pomocą 3 łączyn w literę ”H” lub za pomocą 4 łączyn łączących dwie sąsiednie nogi w układzie prostokąta lub kwadratu. Z siedziskiem łączono nogi w dwojaki sposób. Najczęściej wiercono w siedzisku otwory przelotowe, w których osadzano nogi, a w wierzchołek nogi wbijano klin. Innym sposobem było nawiercanie gniazd od spodu siedziska  na 2/3 jego grubości. Wierzchołek nogi nacinano,  w nacięcie wkładano klin i wbijano nogę w gniazdo.
Krzesła windsorskie w wersjach z poręczami i bez były różnej wysokości i miały w różny sposób zaprojektowane oparcia.
Krzesła popularne w Anglii, szybko zyskały uznanie w Ameryce, zwłaszcza wśród amerykańskich kolonistów w Filadelfii, która stała się głównym ośrodkiem ich wytwarzania. Były najbardziej popularnymi amerykańskimi meblami do siedzenia. Do konstrukcji krzeseł używano w Anglii głównie cisu, buka, wiązu i jesionu, a w Ameryce używano na siedziska sosny, na pozostałe elementy klonu, hikory, czasami dęba i orzechu.