W 1919 roku w Weimarze w Niemczech z połączenia Akademii Sztuk Pięknych i Szkoły Rzemiosł Różnych powstała nowa szkoła wzornictwa – Bauhaus. Choć istniała zaledwie 14 lat, stała się znanym międzynarodowym ośrodkiem rzemiosła, architektury, muzyki i malarstwa i rzeźby.  Celem szkoły było zjednoczenie twórczej wyobraźni, sztuki i technologii z praktyczną wiedzą i rzemiosłem. Ideologia Bauhausu oparta była na założeniu że „artysta nie może marzyć o realizacji swoich pomysłów, jeśli nie ma wpływu na przemysł, który pozwoli mu stworzyć własną szkołę projektowania”. Nauczyciele i uczniowie Bauhausu w meblarstwie wykorzystywali metal, ponieważ spełniał w ich przekonaniu spełniał doskonale kryteria nowoczesności. Metal był materiałem , który nie przedstawiał żadnego stylu, był wyrazem funkcji i struktury, a jego zaleta to, to że jest produkowany seryjnie. Bauhaus  rozumiał nowoczesność jako podporządkowanie mebla funkcji użytkowej, nie dopuszczał stosowania żadnej ornamentyki. Najbardziej znanymi projektantami Szkoły Bauhausu byli Marcel Breuer i Ludwig Mies van der Rohe. Najbardziej znanym meblem nowoczesnego wzornictwa Bauhausu był fotel Barcelona zaprojektowany przez Ludwiga Miesa van der Rohe, który również zaprojektował tez serię uznawanych za klasyczne mebli ze stali. Warto w tym miejscu wspomnieć  o innych  wielkich projektantach XX wieku, którzy nie byli bezpośrednio związani z Bauhausem jednak tworzyli zgodnie z założeniami prezentowanymi w tej placówce. Jednym z nich był francuski architekt Le Corbusier, który zaprojektował segmenty występujące w różnych kombinacjach i modułach , dając się doczepiać do ścian , wsuwać we wnęki, pełnić role ścian działowych. Le Corbusiera zgadzał się z twierdzeniem że metal w meblarstwie pełni taką samą rolę jak beton w budownictwie.