Ludzkość od zarania dziejów posługiwała się rozmaitymi sprzętami ułatwiającymi codzienne funkcjonowanie czy dodającymi splendoru. Pierwsze prymitywne meble pojawiły się prawdopodobnie wraz z powstaniem pierwszych trwałych siedzib ludzkich. Najwcześniejsze znane meble pochodzą sprzed 4600 lat z okresu starożytnego Egiptu.
Zapraszamy Państwa do podróży poprzez epoki i style w meblarstwie, podróży która przybliży historię mebli oraz pokaże rolę jaką odgrywały w naszej ludzkiej historii. Na naszych stronach przedstawiamy również dzieje meblarstwa w Swarzędzu – mieście, w którym szacunek dla stolarskich tradycji jest ciągle żywy i kultywowany.
W ciągu tysiącleci zmieniały się w meblarstwie style, technologie i materiały jakich używano do wyrobu mebli. Każda epoka starała się wypracować swoje indywidualne podejście do formy czy dekoracji.
W 1562 roku wynaleziono cienką piłę nazwaną włośnicą. Praca z włośnicą pozwoliła na zastosowanie techniki wycinania intarsji z kilku jasnych i ciemnych warstw płytek drewna nałożonych na siebie.
Po zastosowaniu w 1822 roku po raz pierwszy sprężyn w wyściełaniu mebli w Wiedniu monopol przez 5 lat na stosowanie tego wynalazku miał tylko jeden tapicer Georg Junugl. Przyniosło mu to ogromną fortunę.
Do lat międzywojennych XX wieku na niektórych wiejskich obszarach Polski wykorzystywano stół do spożywania posiłków tylko w czasie wyjątkowych świąt. Na co dzień posiłki spożywano przy ławie, którą przechowywano wsuwając ją pod stół jadalniany. Uważano że na blacie stołu jadalnianego siedzą anioły.
W latach 20-tych XX w. bardzo popularne staje się użycie garbowanej skóry w meblarstwie. Skóry używa się nie tylko do tapicerowania foteli czy kanap, ale nakłada się ją na części konstrukcyjne mebla, dekoruje takimi materiałami jak pergamin, czy skóra rekina.
W czasach panowania historyzmu naśladowanie mniej lub bardziej odległych epok stało się stylem w meblarstwie.
Nie było to bynajmniej fałszerstwo, przede wszystkim dlatego, że meble te nie były podawane za oryginały i różniły się od pierwowzorów głównie wymiarami. Meble XIX – wieczne nie miały imponujących rozmiarów, były niższe i wygodniejsze w użyciu i przeznaczone do mniejszych pomieszczeń. Często wykonywano sprzęty, gdzie inwencja twórcza rzemieślnika przeważała nad wiernym odtworzeniem form właściwych danej epoce. Polegało to np. na włączaniu elementów renesansowych do mebla skonstruowanego w stylu gotyckim.
Odrębnym zagadnieniem było wykonywanie kopii. Cały wysiłek skupiony był na dokładnym odtworzeniu modelu, jakości drewna, nakładanych czy rzeźbionych ozdób, intarsji. Jednak takie elementy, jak gwoździe (produkowane przemysłowo, a nie klepane) i grubość partii fornirowanych (jednolita demaskuje pochodzenie przemysłowe) oraz typ połączeń, pozwalają typ połączeń, pozwalają niemal zawsze rozpoznać nowe dzieło.
Bardziej złożonym zagadnieniem jest problem mebli zapóźnionych stylowo, czyli konstruowanych w epoce późniejszej, ale wciąż cieszących się powodzeniem na prowincji lub w kręgach kultury konserwatywnej. W tym przypadku nie mamy do czynienia z fałszerstwem czy kopiowaniem, ale o manifestację środowisk zachowawczych lub zacofanych. Odróżnienie mebla z epoki od zapóźnionego może być bardzo trudne, nawet jeśli opóźnienie mierzy się dziesiątkami lat.
