Ostatnie  dziesięciolecie XIX wieku i początek XX wieku  to okres w którym pojawił się oryginalny styl  w sztuce czerpiący swe formy ze świata natury. Styl ten nazywany był  Art. Nouveau, Jugendstil, Berliner-Sezession, Wiener-Sezession, Modern Styl, Stile Liberty, Młoda Polska lub Secesja. Swoim zasięgiem ogarnął prawie całą Europę, jednak na poszczególnych obszarach geograficznych  wytworzył swe specyficzne odmiany. Na obszarze francusko-belgijskim art nouveau cechował się silną stylizacją elementów naturalistycznych, we Francji operował bardziej realistycznym przedstawieniem form roślinnych i zwierzęcych, używanych zarówno jako dekoracja jak i elementy konstrukcyjne. Na wyspach brytyjskich modern styl  najczęściej posługiwał się linią jako elementem budującym czyste formy geometryczne z przeważającymi kierunkami wertykalnymi. W krajach niemieckojęzycznych w Wiener-Sezession dominowała tendencja do eksponowania linii budującej formy geometryczne, które często sprowadzane były do formy koła i kwadratu.  Jednak podstawową cechą dekoracji secesyjnej jest prawie zawsze asymetryczna, miękko wygięta linia, tworząca motywy roślinne od pęków kwiatów, poprzez liście, pąki do motywów zwierzęcych takich jak ważka czy motyl. Wszystkie elementy wyposażenia wnętrza począwszy od klamki u drzwi  po meble i tapety przyjmują w secesji jednakową wartość estetyczną. Okres secesji upowszechnił na szeroka skalę nowe technologie: gięcie mebli na gorąco oraz fornirowanie taniego drewno topoli czy sosny dzięki czemu meble stały się bardziej dostępne.

Secesyjne meble do siedzenia charakteryzują się różnorodnymi dopracowanymi w szczegółach oparciami, które pokrywane były intarsją lub były płaskorzeźbione. Podstawa dekoracji są motywy roślinne. Elementy konstrukcyjne stają się zdominowane przez linie krzywe często o asymetrycznym przebiegu. Nogi krzeseł opracowywane były rzeźbiarsko o przekroju kwadratowym i niemal zawsze zwrócone były na zewnątrz. Jednym z najsłynniejszych projektantów m.in.krzeseł był Charles Mackintosh.       

Stoły jako centralne meble wystroju wnętrz pokoi przyjmowały rozmaite rozwiązania podstaw. Od kilkunożnej połączonej łęczynami do kolumnowej z której wyrastały roślinne rozgałęzienia wspierające lub oplatające płyty stołowe.

Secesyjne szafy podporządkowane były funkcji użytkowej i konstruowano je niemal zawsze dzieląc przód na trzy części z centralną, w której umieszczano kilka szuflad. Dekoracje stanowiły płaskorzeźby o typowych motywach roślinnych takich jak wodne, powoje, tatarak, osty, jemioła, cyklameny i maki, a zwierzęcymi – motyle, pawie i łabędzie. Niektóre szafy były inkrustowane masą perłową szczególnie cenioną przez artystów secesji.